MONI LARS OP AVONTUUR IN CHILI EN COSTA RICA

MONI LARS OP AVONTUUR IN CHILI EN COSTA RICA

Met een zware 100 liter tas op mijn rug, een kleine rugzak met mijn ‘belangrijk spul’ op mijn borst en een boardbag er nog eens overheen, loop ik bepakt door de straatjes van het kleine surfdorpje Pichilemu in Chili. Blij dat ik, ondanks mijn zware schouders, lange busrit, zweet op mijn voorhoofd en niet wetende waar ik naar toe moet, in de verte de zee kan zien wanneer ik de straat oversteek…

Pichilemu, het dorpje waar ik aan de Europese winter ontsnap en waar ik drie maanden lang zal wonen en werken. De plek waar in Chili het surfen is ontstaan, bekend om zijn grote swells en het nogal ’frisse’ water van 14°C. Al zal mijn grootste uitdaging niet in het water liggen… Het runnen van een backpackershostel in mijn eentje wordt één van de grootste uitdagingen die ik ooit ben aangegaan. Een geweldig strandhuis direct op het strand, in de vorm van een boot, twintig bedden, drie badkamers, een grote keuken en living. Mijn huis voor deze zomer, en ja ik voel me al direct thuis!

De eerste twee weken waren mijn dagen nogal gevuld met het in de flow komen om het hostel te onderhouden, tweemaal per dag surfles te geven en tijd voor mezelf te vinden. Ik was immers alleen. Na een periode van rondrennen als een kip zonder kop, bedden opmaken in het midden van de nacht en het netjes bijhouden van de administratie, vind ik uiteindelijk mijn weg en begint alles zo’n beetje op automatische piloot te gaan. Heerlijk, ik ben klaar, bedenk ik me. Alle bedden zijn
opgemaakt, de keuken is schoon, de pomp voor de druk op het water doet het weer, gas is bijgevuld,… LET’S GO SURFING!

Los Morros, de befaamde rotsen aan Punta de Lobos

Board in de ene hand, 5/3mm wetsuit en 50+ zonnebrand in de andere en zo op weg naar de taxi. Vanuit het parkje, op tien minuten loopafstand, neem je de taxi naar de welbekende spot Punta de Lobos (Punt van de Wolven). De surfspot die ervoor zorgt dat veel surfers zich niets aantrekken van het frisse water! De lange, linkse golf die op goede dagen lijntjes laat afrollen tot 1,2 km! De golf die beschermd wordt tegen de wind door de grote klif aan de rechterkant en waar de zeehond je beste vriend wordt!

Mijn eerste sessies op deze spot waren niet de gemakkelijkste. Met mijn surfervaring die bestond uit dertien weken Zarautz was ik toch wel nerveus wanneer ik, na een crazy entrance, in de line-up dobberde met goede surfers om me heen en ‘normale’ overhead / double overhead golven passeerden. Gelukkig went dit snel en werd ik steeds agressiever waardoor ik meer golven pakte.

Mijn eerste maand ging snel voorbij en ik voelde me volledig thuis. De zaken gingen weer goed, want Pichilemu was één van de plekken die zwaar getroffen waren door de aardbeving in februari 2010, gevolgd door een tsunami. Het restaurant van het hostel dat op vijfhonderd meter afstand aan het strand ligt, had een volledige renovatie achter de rug. Kortom, veel en hard werken, maar elke dag opstaan en met mijn slaperige ogen een uitzicht van 360° graden hebben op twee surfspots die voor de deur liggen, was een grote voldoening.

Wanneer ik niet de tijd had om naar Punta de Lobos te gaan, had ik twee andere opties. Aan de ene kant La Puntilla (De Punt), op veertig seconden lopen van het hostel en langs de andere kant Infiernillo (Kleine Hel) op tien minuten lopen. La Puntilla, had een crowded line-up door zijn makkelijke take off, maar zorgde er wel voor dat je de tel kwijt was na anderhalf uur peddelen. Wanneer de swell iets groter was, was Infiernillo een uitdaging. Een golf die normaal veel close-outs had, bleef nu open en had zelfs secties met tubes. Geen gemakkelijke entrance, ondiep en een snelle, steile take off zorgden wel voor een lege line-up.

Het gebeurde vaak dat we met een groepje een tijdje overlegden om naar Infiernillo te gaan. Tien minuten lopen over het strand was niets, maar het feit dat we al velen voor ons hebben zien terugkomen met een board zonder nose of een board in twee delen, zorgde toch voor enige twijfel. Toch heb ik op deze plek een aantal keer gesurft. Ook ik heb er aan moeten geloven en een volledig nieuwe nose moeten laten maken na mijn eerste golf van een sessie… Balen! Maar aan het eind van de dag, wanneer iedereen zijn laatste golf al terug naar het strand heeft gepakt, en ik in mijn eentje nog in de line-up zat, starend naar een roodgloeiende bol, geen wind, glassy water en een zeehond die even ‘hola’ komt zeggen, besef je waar je het voor doet!

Mijn tijd in Chili is omgevlogen en ik kijk terug op een geweldige ervaring. Een baan die ik voor geen goud had willen missen. Met de aanbieding om volgend jaar terug te komen, weet ik dat ik goed werk heb geleverd, voel ik me goed en vertrek ik met vertrouwen. Of ik terugga voor een nieuw seizoen weet ik nog niet, dus mocht je interesse hebben…

Op 1 april ben ik weer het vliegtuig ingestapt voor een vakantie van zes weken met bestemming: Costa Rica! Met een uitgedacht plan stap ik uit het vliegtuig en arriveer ik in San José, de hoofdstad van Costa Rica. Hier wil ik zo snel mogelijk weer weg: drukke stad, veel mensen en al het verkeer is niets meer voor mij. Ik heb te veel geproefd van het rustige leven aan het strand. Twee nachten in het donkere en smerige San José waren al te lang en dus tas ingepakt, boardbag ready en op weg naar de busterminal. Mijn plan was om vanuit San José naar Jaco, het dichtstbijzijnde stadje aan de kust, te reizen. Van daaruit langs de kust langs surfspots richting Pavones dat kort tegen de Panamaanse grens ligt en van Pavones mijn weg naar Panama te maken en zo op naar de Caribische kust. Om zo weer in een cirkel uit te komen in San José gooi ik direct de prullenbak in. Dat is reizen. Maak een plan, maar hou alle opties open en wees niet bang iets totaal anders te doen. In plaats daarvan ga ik voor een lange busrit direct richting Pavones, waar ik een oude, bekende surfmaat van Chili opzoek. Van daaruit zie ik wel waar de reis me brengt…

De acht uur lange busrit heeft mijn ogen geopend en me dingen laten zien, horen en ruiken die ik nog nooit ervaren heb. Het is overal groen en ik zie felgekleurde vogels met een ongelofelijke klank en apen die van boom naar boom springen. De laatste drie uren van de busrit gingen over onverharde wegen, volledig weggedoken tussen palmbomen en bananenplantages. Plotseling werd ik verblind door een felle flits in mijn ogen. Het was de ondergaande zon die op het water weerkaatste. Vanuit het niets waren we opeens heel dicht bij de kust en kon ik door de palmbomen heen de eerste golfjes zien breken, met een rode gloed op het water. Een moment dat ik nooit meer vergeet. Met een brede glimlach op mijn gezicht stapte ik uit de bus, een glimlach die nu, vier weken verder, nog steeds op mijn gezicht plakt!

Uitzicht op Pavones

Mijn tijd in Pavones was helaas kort, maar dat geeft me direct een reden om ooit terug te gaan naar mijn favoriete plek in Costa Rica, die bekend staat als de tweede langste golf ter wereld. Hostels verstopt tussen de bomen en de golf op drie minuten wandelen, zorgden ervoor dat een gevoel van ongelofelijke vrijheid mijn lichaam vulde… Ook mijn eerste stap in het warme, tropische water van Costa Rica was voor mij één van de vele onvergetelijke momenten. Surfen in niets meer dan een short is iets waar velen elke dag van dromen. Mijn eerste vijf minuten heb ik dan ook alleen maar rond gedobberd en het water van 29°C in mijn gezicht gegooid. Dat samen met een perfecte, linkse golf maakte het plaatje compleet. Ochtendsessies rond 5.30u waren hemels. De golf die veel mensen en goede surfers aantrekt, is absoluut de moeite waard. Doordat de golf zo lang is, strekt de line-up zich ook uit en is een beetje agressief zijn de sleutel tot het pakken van veel golven, wat na elke sessie steeds voor zware benen zorgde. Mijn eerst boat trip hier was ook een groot succes. ’s Ochtends om 5.00u vertrokken naar de andere kant van de Golf Dulce. Met het vissersbootje langs de kust gevaren en uitgekomen bij een golf die er in eerste instantie niet was… Totdat het vloed werd! Een dikke, rechtse die over een groot aantal rotsen scheurde. Voor de eerste keer een ‘secret’ spot gesurft zoals de locals het noemen. De rotsen waren helaas ook onze tegenstander. Vijf van de zeven konden dezelfde dag naar de repair shop, waaronder mezelf…

De dagen gingen hier snel. Om 18.00u was het donker en omdat we kapot waren van onze twee à drie surfsessies per dag, was slapen rond 19.00u vaak het antwoord. Samen met mijn surfmaat uit Chili, Ben van Californië, en mijn nieuwe travelbuddy Chris uit Duitsland, vertrokken we na vijf dagen met een 4x4 richting Malpaís/Santa Teresa. Dit was totaal de andere kant op richting de grens met Nicaragua, maar wat boeit het: road trip!

De road trip bracht me totaal ergens anders dan dat ik me had voorgenomen, maar vaak zorgen die dingen voor de beste ervaringen. Na spots zoals Dominical, Playa Hermosa en Jaco vol met rijke Amerikanen, drukte en een groot uitgaansleven, belandden we in Malpaís en was ik weer waar ik wou zijn. Of zoals Ben tegen me zei: “Lars, my friend, we are back in paradise!” Een plek groter dan Pavones, maar met dezelfde vibe. We laten de points achter ons en surfen hier weer na lange tijd een beach break. Niet groot, maar leuke golven waar je de ene keer frontside surft en de volgende golf je backside verbetert. De omgeving geeft me alles wat ik wil: mijn eerste close-upfoto’s van de aapjes, bijna wit zand en leuke mensen om me heen. Halleluja…

Na een tijdje besluit ik een risico te nemen en mijn kansen te wagen in Nicaragua. Het land dat aan de westkant grenst met Costa Rica en niet meer veraf is. Een mooie kans om een nieuw land te zien en hopelijk een gave golf te vinden: Popoyo. Samen met twee Aussies, die ik ook in Chili heb leren kennen, vertrek ik richting de grens. We maken een stop in het populaire en grote Tamarindo, waar we één dag een auto huren om Playa Grande en Playa Negra te surfen. Het waren leuke sessies, maar Tamarindo was zoals verwacht niet ons ding en dus snel overlegd: morgen weer de bus op naar de grens en direct door naar Popoyo!’

De busrit en de grensovergang waren de meest hectische die ik ooit heb meegemaakt. Door de paasvakantie waren veel mensen op pad en was het een groot circus vol dronken mensen, taxichauffeurs die over de streep gaan met aandringen, cocaïne die je onder de neus van politie wordt aangeboden en een heel onprofessioneel systeem aan de loketten voor de benodigde stempel. Het was een hele ervaring, maar we hadden het voor elkaar gekregen om van Tamarindo in Costa Rica op een dag in Popoyo, Nicaragua te zijn.

We belandden in een klein dorpje waar drie hostels waren, twee restaurants, geen bank, geen wifi en geen supermarkt… Zo kwamen we opeens in een heel andere wereld terecht. Popoyo is niet echt wat we zoeken. We vinden een hostel waar we worden geholpen door dronken personeel en krijgen er een smerige, stinkende kamer vol muggen. Gelukkig zijn we zo kapot van deze trip dat slapen geen probleem is. Bijna op hetzelfde moment zeggen we tegen elkaar: “As long as the waves are good for us tomorrow…” Ik draai me om zodat de propeller wat frisse lucht in mijn gezicht blaast en ik denk aan een zin uit de film Sipping Jetstreams: “The world is like a book, people who don’t travel only read one page.”

Wat we hoopten, viel helaas tegen. Popoyo staat bekend als een golf die regelmatig een barrel vormt over het ondiepe reef. Maar omdat dit de enige golf in de buurt is, is de line-up gevuld met ongeveer dertig man die allemaal voor dezelfde golf gaan. De swell leek niet zo goed te zijn als verwacht en dus bedenk ik me wat mijn volgende stap gaat zijn. De twee Aussies beslissen nog even te blijven, zij gaan over enkele dagen verder hun weg vervolgen richting Mexico. Ik besluit dezelfde reis nogmaals te doen, alleen andersom nu, terug naar het mooie paradijs Malpaís. Mijn drie dagen in Nicaragua zijn me helaas niet goed bevallen, maar ook dit was weer een ervaring die ik niet gauw zal vergeten.

Op dit moment ben ik terug in Malpaís waar ik nog twee weken zal blijven vooraleer ik terug naar huis ga. Geen busritten meer, geen planningen meer, alleen nog maar slapen, surfen, eten en in de hangmat liggen… Ik kijk terug op een geweldige trip, die op dit moment nog niet afgelopen is en waar voorlopig ook geen einde aan komt. Ik ga in de zomer terug naar Zarautz, waar ik weer uitkijk naar drie leuke maanden met mijn collega’s van BoardX. Maar ook dit behoort tot mijn reizen, want na deze zomer vertrek ik weer op pad, waarheen…? I’ll let you know!

‍